Menù principale

La solitudini di ERRICO BELLO

La solitudini

di ERRICO BELLO

Sittatu sobbra alla sengia dondolanti,

no vesciu nisciunu ca mi passa ti nanti.

Stau sulu cu li mia pinsieri,

e riflettu la vita ca è ghiù passata ieri.

Ti quedda vita ca è ghiù passatu,

mo stau sulu e vinchiatu.

La matina mi nfacciu ti la finestra,

e vesciu lu munnu tuttu in festa.

Ziccu a fari nu signuttu,

e dicu iu sulu stau a luttu.

Uardu lu soli ca stai ti fronti casa mia,

e dicu sulamenti tu mi faci cumpagnia.

Ogni sciurnata ca passu è cussì dura,

la sera restu sulu intra a quattru mura.

Prima cu chiutu la porta uardu la luna,

e nei ticu a dò e sci spicciata la mia fortuna.

Vesciu li stelli cussì brillanti,

nci neti quarchetuna chiù eleganti.

Ni vesciu una chiù luminosa,

sembra ca mi voli dici quarche cosa.

Ci penzu alla vita ca è ghiù passatu,

mò mi vesciu sulu e abbandunatu.

Mi sentu cussì vili,

comu nu cani taccatu allu canili.

Vau allu liettu attosu attosu,

stau totta la notti e no trou riposu.

La matina mi mentu a pinzari,

natra sciurnata sulu è ghià passari.

Signori mia timmi Tu do è ghiù piccatu,

cu mi faci stari sulu e disperatu.

Cercu cu mi azu, cu mi mentu in pieti,

mi uardu intra casa e nisciunu mi veti.

Scennu chianu chianu ti lu liettu,

e cercu cu vau allu rubinettu.

Vesciu ci mi lavu quiru picca ti visu ca me rimastu,

iu stessu ticu me ghiù fattu vecchiu e puru uastu.

 

Signori mia, vesciu picca,quasi no sentu,

ti cercu na grazia a quistu mumentu.

No mi fari chiù suffriri,

penza tu cu mi faci muriri.

E vogghiu mueru all’improvvisu,

portimi cu Tei allu Paradisu.

 

Loading